Έχουν κυρώσεις οι ακυρώσεις...

Συζήτηση που έλαβε χώρα σε χρόνο κάπως μακρινό, σε αγαπημένο rock bar σε κατάσταση ημι-μέθης:


E-leni: Ωραίο κομμάτι…
Δήμητρα: Rory Gallagher, φοβερός! Κρίμα που χάθηκε νωρίς…
E-leni: Ναρκωτικά;
Δήμητρα: Όχι, κύρωση του ήπατος. Είχε πρόβλημα με το ποτό με αποτέλεσμα να καταστρέψει το συκώτι του. Παρόλο που βρέθηκε μόσχευμα, ο οργανισμός του δεν το δέχτηκε και πέθανε…
E-leni: Ε, τότε δεν έφταιγε η κύρωση του ήπατος! Από ακύρωση του ήπατος πήγε ο άνθρωπος!


Την είπα τη μαλακία μου και ένιωσα μια μικρή ζαλάδα. Μάλλον ο Rory από τον άλλο κόσμο μου έχωσε μία με την κιθάρα στο κεφάλι. Τότε θυμήθηκα τη Δήμητρα που τραγουδούσε «Αϊ της αγάπης κιθαριά», όταν σε ένα live της έδωσε μια κατά λάθος ο συν-τραγουδιστής της με την κιθάρα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη γελοία ιστορία…

Deja vu

"Κινηματογραφική απόδραση του Βασίλη Παλαιοκώστα από τις φυλακές Κορυδαλλού, με ελικόπτερο!"

Προτείνω στο ελληνικό κράτος τη σύσταση ομάδας Άμεσης Απόδρασης με τον Παλαιοκώστα αρχηγό! Μπας και μας βοηθήσει να βγούμε από την κρίση και το αδιέξοδο βρε αδερφέ! Ο άνθρωπος είναι γάτος, ας τον χρησιμοποιήσουμε κάπου! Χαμένα πάνε όλα τα μεγάλα μυαλά στην Ψωροκώσταινα!

Ρε Βασίλη, τώρα που είσαι έξω, δεν κλέβεις καμιά έκταση και από το Βατοπέδι να φτιάξουμε μια Παλαιοκώσταινα να γουστάρουμε?

Κτήνη...

Pledge to go fur-free at PETA.org.

Υπογράψτε για να σταματήσει αυτή η κτηνωδία, μπείτε στο site της PETA και διαδώστε το με όποιον τρόπο μπορείτε.

Το παπούτσι των ονείρων μου

Μια από τις ελάχιστες φορές που οι ειδήσεις μου έδωσαν μεγάλη χαρά, ήταν όταν πληροφορήθηκα ότι ο Ιρακινός δημοσιογράφος Μουνταζέρ αλ Ζαΐντι πέταξε το παπούτσι του στον Θάμνο (Bush). Ακόμα μεγαλύτερη χαρά πήρα όταν διαβάζοντας το Big Fish* της περασμένης Κυριακής, έμαθα ότι η πράξη αυτή όχι μόνο δεν ξεχάστηκε, αλλά έγινε αφορμή να δημιουργηθεί ένα έργο τέχνης το οποίο θα μας τη θυμίζει για πολύ καιρό! Ο γλύπτης Λαΐτ αλ Αμίρι φιλοτέχνησε ένα γλυπτό ύψους δύο μέτρων και βάρους δύο τόνων, με τη μορφή παπουτσιού το οποίο τοποθετήθηκε στην ιρακινή πόλη Τικρίτ (γενέτειρα Σαντάμ Χουσεΐν), στο Ίδρυμα για τα Παιδιά, μία ιρακινή οργάνωση που βοηθάει τα παιδιά που έχασαν τους γονείς τους κατά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003. Ο καλλιτέχνης τιτλοφόρησε το έργο του «Άγαλμα δόξας και γενναιοδωρίας» και η τιμητική επιγραφή που φέρει στο μπροστινό του μέρος γράφει πως το έργο αφιερώνεται στον «ήρωα δημοσιογράφο που μίλησε για όλους τους Ιρακινούς».

Στις 19 Φεβρουαρίου θα ξεκινήσει η δίκη του Μουνταζέρ. Ελπίζω να τιμήσει το όνομά της και να είναι δίκαιη. Θα είναι κρίμα να θεωρηθεί επίθεση αυτή η συμβολική πράξη, από τη στιγμή μάλιστα που κανείς δεν έπαθε κακό, ούτε βέβαια θα μπορούσε να πάθει, από ένα παπούτσι! Μακάρι να αυξηθούν και να πληθύνουν οι «Μουνταζέρ» και στη δική μας χώρα, μπας και γλιτώσουμε από τους δημιοσιογράφους (εκείνους που «εκτελούν»...το καθήκον τους ντεεε!) που τρώμε καθημερινά στη μάπα. Αλλά πάνω απ’ όλα, ελπίζω κάποτε να μπορέσουμε όλοι να σταματήσουμε να κοιτάμε τη βολή μας και να αρχίσουμε τις... βολές με παπούτσια. Ως τότε ας κάνουμε λίγη προπόνηση εδώ :)

*Ένθετο της εφημερίδας «το Θέμα», τεύχος 168, 08/02/09, κείμενο Φένια Γιαννουλάδη (η φώτο του αγάλματος συνόδευε το άρθρο).