Το παπούτσι των ονείρων μου

Μια από τις ελάχιστες φορές που οι ειδήσεις μου έδωσαν μεγάλη χαρά, ήταν όταν πληροφορήθηκα ότι ο Ιρακινός δημοσιογράφος Μουνταζέρ αλ Ζαΐντι πέταξε το παπούτσι του στον Θάμνο (Bush). Ακόμα μεγαλύτερη χαρά πήρα όταν διαβάζοντας το Big Fish* της περασμένης Κυριακής, έμαθα ότι η πράξη αυτή όχι μόνο δεν ξεχάστηκε, αλλά έγινε αφορμή να δημιουργηθεί ένα έργο τέχνης το οποίο θα μας τη θυμίζει για πολύ καιρό! Ο γλύπτης Λαΐτ αλ Αμίρι φιλοτέχνησε ένα γλυπτό ύψους δύο μέτρων και βάρους δύο τόνων, με τη μορφή παπουτσιού το οποίο τοποθετήθηκε στην ιρακινή πόλη Τικρίτ (γενέτειρα Σαντάμ Χουσεΐν), στο Ίδρυμα για τα Παιδιά, μία ιρακινή οργάνωση που βοηθάει τα παιδιά που έχασαν τους γονείς τους κατά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003. Ο καλλιτέχνης τιτλοφόρησε το έργο του «Άγαλμα δόξας και γενναιοδωρίας» και η τιμητική επιγραφή που φέρει στο μπροστινό του μέρος γράφει πως το έργο αφιερώνεται στον «ήρωα δημοσιογράφο που μίλησε για όλους τους Ιρακινούς».

Στις 19 Φεβρουαρίου θα ξεκινήσει η δίκη του Μουνταζέρ. Ελπίζω να τιμήσει το όνομά της και να είναι δίκαιη. Θα είναι κρίμα να θεωρηθεί επίθεση αυτή η συμβολική πράξη, από τη στιγμή μάλιστα που κανείς δεν έπαθε κακό, ούτε βέβαια θα μπορούσε να πάθει, από ένα παπούτσι! Μακάρι να αυξηθούν και να πληθύνουν οι «Μουνταζέρ» και στη δική μας χώρα, μπας και γλιτώσουμε από τους δημιοσιογράφους (εκείνους που «εκτελούν»...το καθήκον τους ντεεε!) που τρώμε καθημερινά στη μάπα. Αλλά πάνω απ’ όλα, ελπίζω κάποτε να μπορέσουμε όλοι να σταματήσουμε να κοιτάμε τη βολή μας και να αρχίσουμε τις... βολές με παπούτσια. Ως τότε ας κάνουμε λίγη προπόνηση εδώ :)

*Ένθετο της εφημερίδας «το Θέμα», τεύχος 168, 08/02/09, κείμενο Φένια Γιαννουλάδη (η φώτο του αγάλματος συνόδευε το άρθρο).